Pierwsza konsultacja

Lęki pojawiające się na myśl umówienia się na konsultację mogą być rozmaite. Jedne mogą być bardziej świadome, inne mniej. Jedną z obaw mogących towarzyszyć niektórym osobom przy takiej decyzji jest obawa przed tym, że samo pójście do psychologa to potwierdzenie, że „ze mną jest coś nie tak”.

Odnosząc się do badań na temat psychoterapii analitycznej, mam dobrą wiadomość: jeśli obawiasz się etykiety, że będziesz zdiagnozowany/a, czy oceniony/a, lub myślisz, że samo w sobie pójście do terapeuty oznacza, że z Tobą jest „coś nie w porządku”, itp., to wiedz, że terapia jest po to, żeby ewentualną diagnozę czy uczucia bycia nie w porządku zmienić. Inaczej nie byłaby lecząca. Nawet jeśli jakąś diagnozę już otrzymła/eś (np. od lekarza), to pamiętaj, że celem terapii w żadnym wypadku nie jest podtrzymanie tej diagnozy.

Rozumiem, że umówienie się na konsultację lub rozważenie podjęcia psychoterapii to znaczący moment. Często tak jest, że samo wykonanie telefonu do terapeuty jest nie lada przedsięwzięciem. Decyzja udania się po pomoc w ogóle wymaga odwagi, przezwyciężenia swoich wstydów, lęków i obaw.

Dlatego zapraszam na konsultację, która jest niezobowiązująca. Można po niej zrezygnować, i nie umawiać się na kolejną, lub zostawić sobie czas na decyzję, czy chce się umówić na kolejną konsultację i w miarę chęci się ze mną skontaktować ponownie. Staram się, aby z każdej godziny czy sesji osoba przychodząca do mnie mogła wynieść coś wartościowego dla siebie, dlatego nie uznaję umówienia się tylko na jedną konsultację czy dwie za coś niestosownego czy straconego, a wręcz przeciwnie – myślę, że może to być wartościowe i ciekawe doświadczenie dla osoby rozważającej podjęcie terapii.