Depresja to przykra dolegliwość, dotykająca coraz więcej ludzi. Statystyki pokazują, że z roku na rok coraz więcej osób cierpi z powodu smutku, przygnębienia i niechęci do życia, czyli z powodu depresji.
Objawy depresji obejmują:
- smutek, przygnębienie, brak energii do życia, niechęć do życia
- poczucie pustki wewnętrznej i bezwartościowości
- poczucie bycia beznadziejnym człowiekiem
- poczucie bycia nieważnym dla kogokolwiek, nie kochanym, nie istotnym, poczucie że się nikogo nie obchodzi
- myśli samobójcze
- chęć ukarania siebie
- poczucie, że powody dla których uznaję się siebie za beznadziejnego człowieka są obiektywne
- przedłużające się i pogłębione poczucie winy, w sytuacjach w których inne osoby go nie doświadczają (np. w zwyczajnych sytuacjach)
- brak asertywności, nieumiejętność zadbania o swoje interesy i potrzeby, a czasem nawet brak wiedzy o swoich prawdziwych potrzebach
Depresji często towarzyszą problemy z odżywianiem się. Niektóre osoby z depresją są nadmiarowo zależne od jedzenia i przejadają się, używając jedzenia do innych celów niż tylko do posilenia się, np. do uspokajania się – co skutkuje otyłością; inne zaniedbują się i zapominają jeść, co prowadzi do wychudzenia (jest to jednak coś zupełnie innego niż anoreksja).
Ponadto w depresji występują często problemy ze snem, człowiek może spać zbyt długo, chcąc przespać swoje smutki i schować się do łóżka, lub cierpi na bezsenność, kiedy przychodzą mu do głowy różne tematy i próbuje sobie z nimi poradzić myśląc o nich w godzinach, w których mógłby spać. Oczywiście dzieje się to wszystko wbrew woli osoby, która po prostu cierpi, bo nie może usnąć i czuje się bezsilna próbując usnąć lub próbując nie usnąć i pozostać w stanie aktywnym. Ponadto często okazuje się, że leki, np. uspokajające i mające na celu ułatwienie zasypiania mogą działać niesatysfakcjonująco.
Przyczyny depresji
Powody depresji mogą sięgać wczesnego dzieciństwa, ale też mogą mieć bieżące bezpośrednie przyczyny. Mogą one obejmować:
- nagromadzenie przykrych wydarzeń życiowych, powtarzających się nieszczęść
- bieżące straty w życiu obecnym, np. rozwód, śmierć kogoś ważnego, rozstanie, choroba, utrata miejsca pracy, utrata wizerunku siebie jako wartościowej osoby, porażki życiowe, itp.
- utrzymywanie niekorzystnych dla siebie relacji, np. bycie osobą współuzależnioną lub nadmiernie zależną od emocji drugiej osoby
- bycie ofiarą nadużycia
- depresję poporodową lub nieobecność psychiczną lub fizyczną matki osoby aktualnie cierpiącej na depresję (co rzutuje melancholicznym sposobem bycia na dziecko).
Depresja może powstać również z powodów, które nie muszą być ogólnie uznawane za negatywne, np.:
- wyjazd do innego miasta,
- przeprowadzka,
- urodzenie dziecka (zwłaszcza pierwszego),
- zmiana stanu cywilnego, awans, itp.
Taki rodzaj depresji może wynikać ze zmiany samej w sobie i być procesem adaptacji do nowych warunków, np. nieprzespane noce po urodzeniu dziecka czy zmiana trybu życia związana z podjęciem nowej pracy może powodować spory dyskomfort i rodzic wiele napięć.
Depresja z manią – choroba dwubiegunowa
Depresja może być tak zwana jednobiegunowa, czyli zwykła, lub mogą jej towarzyszyć stany podwyższonego nastroju, czyli może być związana a manią. Kiedy człowiek jest w bardzo silnej depresji, może czasem – aby się odbić i nadrobić sobie smutek – doświadczać przypływu nieokiełznanej energii i radości. Są to niepokojące stany, mimo że przyjemne dla osoby będącej w manii, które wymagają dłuższego i poważniejszego leczenia niż sama depresja.
W zależności od stopnia depresji, leczenie można łączyć z farmakoterapią. W poważnych przypadkach, kiedy osoba dostaje psychozy i bywa na pograniczu utraty kontaktu z rzeczywistością (np., w ostrej manii), farmakoterapia bywa niezbędna.
Zmiana
Depresja może być długoterminowa lub powtarzać się okresowo, oraz może też być ogólnym sposobem funkcjonowania danej osoby. Osoba, cierpiąca na chroniczną lekką depresję może odczuwać brak sensu życia, brak poczucia że relacje z innymi dają jej coś wartościowego, może czuć się wykorzystywana przez innych lub pozwalać na to, by inni ją wykorzystywali i może myśleć, że nie zasługuje na lepsze życie, dlatego nic nie zmienia lub zmienić nie potrafi.
Czasem człowiek dotknięty depresją może czuć że, brakuje mu motywacji do poprawy swojego życia i czasem nawet pozostaje w stanie smutku i marazmu, który pozornie może sprawiać mu jakiś rodzaj ulgi, nie musząc wydatkować energii na żadne dodatkowe czynności, której osoba w depresji i tak czuje że ma niewiele. W cięższych przypadkach pozostawanie w „przyjemnym” maraźmie może prowadzić do niechęci do szukania pomocy.
Kiedy już osobie uda się wyjść z depresji, sama zmiana, nawet jeśli na lepsze, często prowadzi do kolejnego poczucia typu: „to po co się przez tyle czasu trzeba było męczyć, skoro da się inaczej”. To z kolej prowadzi do kolejnego smutku lub złości, z powodu poczucia straconego wcześniej czasu. Mimo, że opisana sytuacja poprawy wywołuje chwilowe dodatkowe rozżalenie, sam ten moment bywa czasem nieuchronny i często ma miejsce w terapii depresji, lecz zazwyczaj nie trwa on bez końca i po nim może otworzyć się nowe życie.
Terapia – Leczenie depresji
Terapia depresji to nowe możliwości i wyzwania. Dzięki dialogowi z terapeutą można przejść kolejno przez „warstwy” swojego smutku, złości, niechęci do innych i do siebie oraz pogodzić się ze swoją przeszłością i nawiązać kontakt ze swoimi prawdziwymi potrzebami i uczuciami. To doświadczenie otwiera nową drogę i perspektywy rozumienia siebie i lepszego traktowania siebie. Dzięki terapii można nauczyć się siebie, poprzez dostanie nowego rodzaju doświadczenia w relacji terapeutycznej, w której być może po raz pierwszy w życiu, osoba może poczuć się zaopiekowana i zauważona.
—
Powyższy opis jest ściśle powiązany z paradygmatem psychoterapeutycznym uwzględniającym wgląd (nieświadomość). W takim nurcie przyjmuję w swoim gabinecie psychoterapeutycznym w Pruszkowie (kontakt), a w indywidualnych przypadkach także online. Jeżeli szukasz terapeutów pracujących w tym nurcie w innych miastach zapraszam np. tutaj.
